|
Popol' hungara ĉe l' Danubo mil jarojn luktis nur por viv'; mil jarojn inter fid' kaj dubo ĝi ofte sangis dum la driv': eksterme murdis ĝin tataroj kaj turka glav' dekumis ĝin, Habsburg-a ruz' dum kvarcent jaroj sufoke premis ĝin sen fin'... Sed tamen vanis murd', perfido, ĉar kun obstino, brava spito rekreis ĉion eĉ sur rubo popol' hungara ĉe l' Danubo. Popol' hungara ĉe l' Danubo en riĉo de l' rivera val', sur sia step' jen hund', jen lupo, pelate fastis dum regal': ĝin propraj Moŝtoj skurĝis, pelis, strangole jungis fremda jug'; se por libero ĝi ribelis, martirajn tombojn fosis plug'... Sed tamen vanis vintra morto, ĉar ĝi esperis dum krucporto: printempon havos eĉ sur rubo popol' hungara ĉe l' Danubo. Popol' hungara ĉe l' Danubo kun spit' de senparenca gent' en la tempest' de sangaj nuboj eĉ vin defendis, okcident'. Komprenu do, ĝi vivi volas spite al plagoj, kripta mur'; en ĝi sopiro pulse bolas por kunlaboro en kultur' kaj volas juston, celas pacon, neglektas venĝon kaj minacon, la vivon kreos eĉ sur rubo popol' hungara ĉe l' Danubo. Popol' hungara ĉe l' Danubo, se pasos nokto, brilos sun' kaj fremda premo de inkubo ne ĉenos ĝin plu al mallum', ĝi tuj etendos sian koron al la najbara frata rond', salutos danke la aŭroron, jubile krios al la mond': Ruinoj, ruboj ne plu gravas, ĉar pacon de l' konkordo havas kun ĉiu gent' de Nord' kaj Sudo popol' hungara ĉe l' Danubo. |