|
La nokto oktobra, ho, brakumis al si la silenton en tombo ombra; traeĥis ekkiso izola sola... Lamente en tentotona vibro riproĉe pro ĉerka karcer' en tero respondis ondante la kant' fantoma: "Ne veku! Ve, kuŝ' sub pluŝo ŝima, marmora ornamo mortinton tenas; susuro, murmuro sur muroj mutas... en fund' profunda de dormo morna eĉ ardo de Marto martire mortas kaj gajo de Majo senhelpe velkas. La amo amorfa — nur orfa famo; nur surda absurd' en silent' sensenta. Mortinton kortinto ne tentas tombe! Ne venu! Vevortojn portu foren! En ripoj ripozas ne ni: nenio! Sen korpa kor' — polvas volvaĵ' ostvolba. En tombo jen ombro trovas rodon; detere eteren sen tim' animo evitas, de vi for, deviojn vivajn. Alsalti al tia dia alto aŭ fali al tomba bazalto — vanas; nur mason amaso masonas tomben. Por trovi min, ho, vi min trovindis, ĉar en vi, envia vivanto, fia vantemo tenĉenas en masko koron. Spirito pri mita rito ridas; nur vermojn kaverno eterne fermas. Ridinde min de vi funebri febre... Ne pensu en suna bril' pri l' vintro! Vin trovos ostaro staranta hante por tenti vin per tim' impertinente." — — — — — — — — — — Lamento en tombo ombra pravas; ve-kanta vekanto, ve!, vanon vartas ardante en sankte artista tristo. La nokto oktobra nigre migris... tri griloj miltrile en fendoj plendis... sunlumon al mondo lum-ondo donis... |