|
Tre kara Koloman', poetofrato,
vi staras nun ĉe mejloŝtona dato,signanta tempdistancon sepdekjaran. Verŝajne penson havas vi amaran, somerfunebron eĉ dum tag' aŭtuna pro la entomba juna ardo suna. Por peli for la mornon de ĉi penso jen venas al vi jubilanta denso de geamikoj el la mondo tuta solene festi vin per am' saluta. Akceptu kore kion ĝi esprimas sen elokvento, sed kun ĝojaklamo: "Ni vin admiras, amas kaj estimas; majstradu, longe vivu plu en sano!" Per ardo de poet' vi arton forĝis, magie al la versoj rimojn sorĉis kaj ravis per la lert' en pensoplekto, instruis nin pri formoj de l' Perfekto kaj kultivante la literaturon vi sola kreis mem literan turon, en kies labirinto ĉiu niĉo admiron vekas per la pompa riĉo de cent poetoj, mil poemoj eble. Ĉiujn vi plantis zorge artofebre en ĉastan humon de beletro nova por montri nian lingvon esprimpova. Baudelaire-volumo, Madαch, Heine, Dante per vi por Esperanto nun pledante aperis sur la mondforum' aktivi, ke nia poezio rajtas vivi kaj servi al homaro, al la paco, beligi kunan vivon sen minaco. Ĉi gloran vicon sekvas eĉ amaso babela de poetoj sur Parnaso: ekde sumiroj, grekoj kaj egiptoj jarmilajn versojn el mucidaj kriptoj per majstra arto vi al Nuno ligas, subsune praepokon revivigas kaj trenas nin, la atomtempan homon, tra l' hinda, persa, ĉina artoj Romon; de tie ni tra l' poezi' moderna ravitaj jam de Belo, la eterna; kun vi vagadas sur florkampo bunta... Blindigas nin parnasa pomp' abunda. Jen tiel volumiĝas la trezoro, la nova verko: TUTMONDA SONORO. Genio via SUR STREĈITA KORDO varie per arpeĝo kaj akordo al mortaj vortoj vibran vivon donas, muziko ŝvebas, melodi' resonas. Verkaro via prave nun sugestas: spiritgiganton nia rondo festas. Ne povos mordi rusto tian liron, la Tempopaso pruvos mian diron; ĝi ore brilos en tutmonda famo. Vi ĉiam restos viva, Kolomano! Dum migrojaroj konsumiĝas vervo; laciĝis ni en plumlancista servo, sed tamen gustas tre agrable, ĝoje diskute buŝventoli foje-foje, remigri pense vojon kaj cerbumi, kion pri "-ata, -ita" diras C. E. R. Bumy. Nun ĉio pace pasas sen skandalo kun "rusa" vino dum "fromaĝregalo". Ne ĉiam estis tiel!... Vid-al-vide diskutis horojn ni sencede spite. Mi flagre flamis, vi silente brulis; vi argumentis, brue mi postulis, la redaktejo eĉ alarme eĥis, ĉi batalkrioj la najbarojn vekis kaj ili kure venis vidi brulon aŭ trovi jam kadavron kaj krimulon; sed... ĉe malfermo de la pord' ni ene kolege kompromisis ĵus serene. Nur gravedtempon estas mi pli aĝa, sed estis pli sangvina, tre sovaĝa; serene vi pli saĝa kaj modera. Mi sentimenta; vi la priafera. Sed kiel ajn la vortoj tondris, akris, la HOMON mem neniam ni masakris. La karakteroj montris ja kontraston: ĉe vi trankvilon; ĉe mi bruan haston. Vi erudite profesore agis; aktore laŭbezone mi imagis roladi pastro, arlekeno, lordo en rekvizitoj de l' teatra korbo. Dum vi sekciis frazojn, sencojn sondis, mi donkihote luktis, vagabondis, ni ambaŭ tamen por "nia" AFERO estis necesaj brikoj kaj mortero, ĉar ambaŭ ni plenumis sanktan devon, per propra sango nutris propran revon kaj sciis ni pri unu la alia, ke ardas en ni sama sent' pasia, ke ni ĉenitaj sklavoj al IDEO jam kune migros, luktos ĝis pereo, ĉar ĉe sama fajro ni varmiĝas, kaj disipeme eĉ ni reĝe riĉas, samvoje pelas nin al sama celo kaj donas tutan vivon sen ŝancelo por servi per la Belo por la Bono, por estonteco, por la nova homo. Ni sentis, kvankam sortoj nin disigis, ni estas fratoj, nin destin' kunligis. Do prenu manon! Sentu, ke la kiso ne estas "postdiskuta" kompromiso, sed kora emocio, frata amo. Feliĉe longe vivu, Kolomano! |