|
Vi loĝas en palaco, mi — en mizera ĉambro; min kovras ŝvit' de laco, freŝigas vin — la ambro. Ornamas vin la oro, virinon vian — gemoj; muelas min doloro kaj de l' edzin' la ĝemoj. Konservas vian sanon nektaro de la fablo; satigi min — eĉ panon ne havas mia tablo. Senzorge luksajn vestojn infanoj viaj portas; malsato la intestojn de miaj idoj tordas. Predikas vi pri justo, perforton vi malbenas, dum ftizon en la brusto mi venki vane penas. Kaj tamen, se riproĉo ribelas el korfundo, tuj tondras via voĉo: "Vipbaton al la hundo!" Ekhaltu la vipbato! Rigardu la mizeron, per kiu senkompato plenŝutis jam la teron! Ho venu en la domon! Ho venu por minuto ekvidi min la homon en stato de l' jug-bruto! Pasigu nur momenton en ranca sfer' de l' putro! Gustumu seban lenton de la vomiga nutro! Kaj trinku el la poto la akvon de la pesto! Baraktu en la koto sur mia pajla nesto! Rigardu la mienojn de la idaĉoj favaj! Karesu la ekzemojn de vangoj pusohavaj! Al brusto ilin premu por unufoja kiso kaj el la lipoj prenu spiraĵon de la ftizo! Kaj poste, se vi povas, nin draŝu per la vipo, ĝis kiam nin ni movas kaj mortos ve' sur lipoj! Sed ne prediku ordon, nek juston de l' socio kaj ŝparu nuran vorton pri helpa man' de Dio! Nin draŝu ĝis mortfalo, — sufiĉas jam la luktoj — ĉar nia vivregalo nur estas verm' el fruktoj! Plenumu vian arton, — ĝi ĉiam vin amuzas — se doni rajtan parton el vivo vi rifuzas! Sed faru tuj la taskon, kaj finu sen hezito, ĉar ŝiros mi la maskon de vi, ah, hipokrito, kaj pentros sen kompato sur mia pala vango la rozojn de l' venĝbato per — via propra sango! |
|
Premiita dum la IX-a Int. Floraj Ludoj en Manresa.
|