|
Kiel dolora akordo de l' violono ploranta eĥus tra l' nokto senstela super la maro bruanta, tiel, jam fore de l' bordo, dum la flugado sencela sonas la kanto migra de l' birdo nigra. Kiel vivanta protesto flugas la birdo konstante kaj en la blinda noktmezo lum' de esper' diamante ĝin ne allogas al nesto. Kun kortimiga frenezo ploras la kanto migra de l' birdo nigra Kie ĝi flugas, la vivo ĉesas triumfi ĝojfeste... Regas nur larma funebro... kaj enterigas majeste ĉion la morta fiktivo.... Fatamorganojn de l' febro vekas la kanto migra de l' birdo nigra. Ama soifo de l' viro estas nur ĝem' de malgajo, arda pasio nur — spleno, velkas la floroj de majo, dronas en larmoj sopiro, kiso fariĝas veneno dum la kantado migra de l' birdo nigra. Kie rikolto senfrukta vane atendas falĉilon, pete sopiras la geston de l' neniiga trankvilo por la ekzisto plenlukta, tie, en kor' mia, neston trovas la kanto migra de l' birdo nigra. |