|
SILENTAS mi, sed vi ne kredu ke vin forgesis mia kor'. La belaj horoj, kisoj, larmoj barakte vivas en memor'. Mi amas vin eĉ pli ol iam, mi amas vin, nur vin sen fin', sed mi silentas — ho, pardonu! la sorto mem mutigas min. Mi ne demandas, ĉu simile suferas vi pro l' vana am'? Mi sentas ja, ke la respondo en vi delonge ploras jam. Eĉ sen respondo mi komprenas: vi serĉas la rifuĝon nur kaj sinforgese enterigas la vivan senton per plezur'. Silentu ni kaj nur silentu; ne gravas ŝajn', se regas ver'. En korprofundo ni retrovos konsolon por la sortkruel', ĉar ĉio estis bela, bona, ĉar ĉio estis vivdonac' kaj ĉion, kion sorto rabis, rehavas ni en reva pac'. |