|
Senbrue volas vi de ni foriri, adiaŭ-flagojn vent' ne ŝiras, sed ankaŭ l' fruktomaturiga suno silentas, kiam ĝi foriras vespere ĉe la horizonto. Feliĉon, kara forironto! Vi iros, kiel granda militestro post venk' foriras el batalo por serĉi iom da ripozo glora en verda varmvetera valo, kie gajritma birdotrilo lin refreŝigos en trankvilo. Sed povas esti, ke transoceane batalojn trafos vi denove, ni bone scias ja, ke via brako la glavon svingas facilmove, se temas piki naciismon aŭ la inside skerman skismon. Vi estis batalant' unuavica, ja vi ekbatis la tamburon, alarmis, levis la standardon, ekmarŝis, kaj en vian spuron sub la standardo multaj centoj ariĝis fide en taĉmentoj. Vi, laŭ spirito Zamenhofa, batalis kun la neŭtralistoj, kun la strabema kaj rabema nacimistiko de l' filistroj, kaj kun mensogoj, trompoj, ŝteloj de manĝegemaj makjaveloj. Kaj vi rezistis venke, malgraŭ krudo de la atako malamika, la sieĝdifektita fortikaĵo fariĝis nun eĉ pli fortika, vi povas lasi ĝin al manoj defendaj de l' fidelaj anoj. Vi iras, kiel granda militestro post venk' foriras trankvilkore kaj ĝoje. Ho, ĉu ĝoje? Tamen, eble iom amare kaj dolore, kun malgraŭvenka desaponto. Feliĉon, kara forironto! Vi iras for tra akvoj, montoj, valoj, vi estos mondvagulo sola, amikoj viaj estos nur la ventoj, la birdoj, la natur' konsola, kaj vokos vin la vastaj foroj per ĉiam novaj florodoroj. Se en arbaro zuma vi ripozos apud babila rivereto, kaj orfa birdo super via kapo flugos en laca malkvieto, timante homan persekuton, akceptu de ĝi mian korsaluton. |