|
Tag' post tago ŝi malgajas kiel vesperiĝ' aŭtuna, apatie ŝi rigardas al la malproksim' sensuna. Iam noktonigre pompis, nun jam blankas ŝiaj haroj, kaj la brilon de l' okuloj rabis for la sepdek jaroj. Ŝian korpon fortoplenan rompis penoj de laboro, kaj pro la suferoj troaj torporiĝis ŝia koro. Vanas la konsolaj vortoj, ŝi esperi plu ne povas, je l' paroloj esperigaj eĉ la brovon ne ekmovas. Se espero kaj obstino en okuloj miaj ardas, ŝi nur la horloĝ-montrilon mute, splene fiksrigardas. Ho, mi povus tutan mondon per titana sku' detrui, por ankoraŭ unufoje ŝian sunan ridon ĝui. |