IX.Kiel la peza gut' mielaDe sur kalika rando, Al vi el mia koro ŝvela Verŝiĝu nun ĉi kanto! Ho konulin' de l'grizaj tagoj Kaj de la noktoj dolĉaj, Brilanta al mi dum la plagoj Per la okuloj torĉaj, En ruĝa ard' min al vi ligis Volupto ĝis kunfando, Komune min kaj vin plenigis Turmento ĝis trans rando: Sovaĝaj fratoj, kiujn fruntas La homo dum vivlukto: Volupto pli ol viv' profundas, Turment' pli ol volupto! Volupto kaj turment' nin faras Eterna amalgamo, Kaj tio — sankte mi deklaras — Jam estas pli ol amo! |