Senmovas arboj en la parko, Sur la ĉiel' la kurba barko De l' Nokt', la Luno flosas. Oblikve tra la branĉtegmento Vidiĝas en la okcidento La sun-kisita firmamento, Kiu nun pale rozas. Transmonda estas la trankvilo. Jen silentiĝis eĉ la trilo De l' bruaj birdkantistoj. Lulzume nur skaraboj krozas, La arbobranĉoj dorme pozas, La parko pace ekripozas Post la someraj distroj. Sed la odoroj estas viglaj! Sin trudas timianoj tiklaj, Rezedoj, mentoj, malvoj, Freŝa odor' de l' rosa humo. Kaj tra ĉi odorfrenezumo Triumfe pafas rozparfumo Per ĉiovenkaj salvoj. Mi sur la mola herbo kuŝas Kaj mian varman vangon tuŝas Rosa herbet' petola. Kun tiu malhelblua arko De l' firmament', kun la Lun-barko, Kun parfumsonĝoj de la parko, Mi estas sola, sola. La Nokto venas brunkolore, La Nokto nigras jam. Sed fore La Urb' matenkrepuskas. La Urb' albrilas por averto: Necesas tie lukti lerto; En grotoj de ĉi ŝtondezerto La hom' je hom' embuskas. Necesas tie lukti, skermi, Aŭ ekstermiĝi aŭ ekstermi Kun turmentata cerbo: Necesas en tumulto puŝi, La donacitan vivon fuŝi... Beate estas — kuŝi, kuŝi Sur herbo aŭ sub herbo. |