Ekstaze... sed nun mi deŝiras la drapirojn violkolorajnla palajn psalmojn forŝiru, forportu la vento mi elpaŝas el mi mem, ne estras plu la Morto mian korpon — mia pulmo spiregas en la Unika ĉio de eterne por eterne — mi kune kliniĝas kun arboj en vento frapetas kun pluvogutoj en polvo kuregas kun sovaĝcikorio ridegas kun rozo vipera sur kampoj — kun sirenoj mi veas en matenoj nebulgravedaj en fajreroj elektraj mi saltas turniĝas sur rimenoj de svingradoj kaj en la elŝiriĝintaj furiozaj ventoj galopas mia volo — la volo eterna jen tie ĝi muĝas en fluo glacieja, murmuro kolera de printempaj riveroj en fulmira lumo, burĝonoj ekkrevantaj en sopiro eterna de la falanta ŝtono en konvulsioj de la kreanta volupto kaj en la kune sonantaj gorĝoj, kune svingitaj brakoj en la terura atako de la amaso ekirinta al celo en cerbkonsuma peno de genio antaŭ konfuziĝintaj vojoj en fajro, en tempesto, en sunbrilo, en cerbo en la kuro eterna de la Vivo eterna tra la Spacoj eternaj ho mi mia transvastiĝinta memo senpersona, konscia, giganta, ununura Vivo en vejnoj miaj bolas mem la Suno en la piedoj saltas la kara suk' de l' Humo ho mirinda arbaro de homoj! inter brakoj etenditaj branĉiĝas miaj brakoj kaj sur miaj fingropintoj ekkrevas la ruĝa burĝono de l' feliĉo! |