HomoVi forĵetis vian veston haran, la manojn forŝirisde l' tero Kaj svinginte ilin al ĉielo, vi ekstaris kaj sur la levitan frunton Vi verŝigis la sunon. Per forto magia de fingroj lertmovaj, Je viaj sklavoj vi sorĉis ŝtonon, lignon, metalon, akvojn ondantajn, Sur la sovaĝajn ventojn vi metis vian jugon, Kaj por paca laboro sin dungis en vian servon la fajro senbrida, Leviĝis la inerta materio en maŝinojn, turniĝis, galopis, muĝis, vian potencon hurlis tra la tero, Donis vivon kaj morton, spiregis vian gloron per pulmo giganta, Dum via raŭka amvoka voĉo fandiĝis en melodion sur la florantaj kampoj, Eksonis la kano, kaj viajn korbatojn ĝi kantis en noktoj lunbrilaj, En via orel': sonoraj melodioj, en via okul': la vidata pompo de l' mondo, kaj aparta mondo en via cerbo, Majesta kaj senlima, kiel mem la Spaco, graveda je astroj. Vi staras en supro de ĉielatinga turo, Observas vian verkon kaj fiere krias fieran vian nomon: Homo! Ho! Kiel mi bruligus ĝojofajrojn sur pintoj de montoj, Per sonoriloj mi alarmus vian laŭdon tra l' spacoj malproksimaj, Mi portus vin surŝultre al la bukedita miraklo de Ĝojo, Via admiranto, adoranto, ekstaza kantisto, diboĉa parulo en festa danco eterna Mi estus, ho frata gento, ho kara kaj amata gento, ho kompatinda kaj malaminda Kaj malbenata, abomenata, milfoje priplorata gento, Korsange nutrata honto mia: Homo! Ve, ŝiriĝas la vortoj de la himno gloranta, Estingiĝas la ĝojofajroj, tranĉe plorigas la fum' la okulojn, La sonoriloj krevas, Velkas ĝojfloroj: iliaj trunkoj estas trempitaj en venenon. Kaj kion admiri? Arton de murdo? Kiun adori? Falintan anĝelon? Kion kanti? Veon kaj ĝemon? Kion danci? Mortodancon sur ruinoj? Kaj kial plu paroli? Vi scias ja! Dolorus la ekzemploj al la eldiranta buŝo. Ve, ĉio vana! La sola savo estas Rifuĝi de vi, rifuĝi Al la fidelaj okuloj de la bestoj senkulpaj, Al la milda verdo de branĉoj sin streĉantaj heroe al ĉielo Kaj al la tragika muteco de l' ŝtonoj. |