Ho, kio al vi, povra knab'? Jen solas, palas vi en vag', ne kantas birdoj, velkas la kanoj sur lag'. Ho, kio al vi, povra knab', malgrasa, trista je l' mien'? Rikolto pretas, plenas la sciur-magazen'. Lili' sur via frunto, kun la ros' de febro, de angor', sur via vang' la pala roz': velkinta flor' En kamp' knabinon vidis mi, feinon ravan: longa har', facila krur', sovaĝa flam' en okulpar'. Al sel' mi prenis amble ŝin, nenion krom ŝi vidis mi, kaj ŝi kliniĝis al mi kun fe-melodi'. Mi ŝin ornamis per florkron', odora zon', florbracelet', rigardis ŝi amŝajne, kun dolĉa ĝemet'. Regalis ŝi per ros-mana', dolĉa radik', sovaĝmiel', fremdlingve, certe flustris ŝi pri am-fidel'. ŝi gvidis min al elfa grot', rigardis min kun kora ĝem', la flamokulojn fermis mi per kiso-prem'. Kaj ni ekdormis sur la musk'. Mi sonĝis, ve, en mia viv' nun laste sonĝis mi sur la frosta dekliv'. Mi vidis reĝojn, princojn kaj soldatojn kun mortpala flav', kun kri': "La belle Dame sans merci tenas vin sklav'." Terur-averte gapis min malsataj buŝoj tra l' krepusk'. Vekiĝis mi, jen, sur dekliv' sur frosta musk'. Jen kial do restadas mi en pala kaj soleca vag', dum mutas birdoj, velkas la kanoj sur lag'. |