|
Travagis iam boskojn, torentojn, rokojn, valojn centaŭra ras' fiera en svarmo nenombrebla; la sun' kun ombro ludis sur haŭto ame febra, ili en niajn blondajn miksis la nigrajn harojn. Somer' jam vane floras. Ja solaj, la herbarojn ni tretas jam. Dezertas la grot' kun denso vepra; fojfoje en noktvarmo mi eĉ ektremas, febla, aŭdante voki hene de fore virĉevalojn. Ĉar tiu tag-al-tage malpliiĝinta grupo de la miraklaj idoj naskitaj de la Nubo nin lasas, kaj hominon peladas kun amspleno. Eĉ am' ilia brute degradas nian sinon; la kri', el ni ŝirita de ili, estas heno, dezir' ilia premas en ni nur ĉevalinon. |