Vivadis reĝo foje kaj granda pulo ĉe li, li amis ĝin korĝoje, eĉ propran filon ne pli. Tajloron voki li sendis, tiu venis laŭ ordon', Ĉi moŝton vestu — li mendis — per jako kaj pantalon'. En silko kaj velur' ĝi paradis, grandsinjor', rubandoj pompis sur ĝi kaj kruco por dekor'. Ministro li fariĝis, surbruste — granda stel', parencoj liaj riĉis en rango de nobel'. Sinjorojn, damojn kortajn turmentis ili sen fin', suferis pikojn fortajn reĝino kaj ĉambristin'. Sen grato la jukon, brulon toleri estis dev'. Ni pinĉas la pikan pulon kaj premas ĝis la krev'! |