|
Tra l' tempoj, dum mi vivis je l' fratoj tutsimila, pri sort' alia same sen tim' kaj sen deziro, la Tesaliajn montojn mi estris en vagiro, en la torentoj freŝaj mi banis min, ruĝvila. Mi kreskis, granda, bela, libera kaj sunbrila. Nur foje, dum aeron sorbegis mia spiro, l' akra odor' de l' inaj ĉevaloj de Epiro faris mian kuradon aŭ sonĝon maltrankvila. Sed ek ke mi l' Edzinon triumfan povis vidi en brakoj de l' Arkisto Stimfala rave ridi, deziro harstariga min pelas per veneno. Ĉar unu Dio — falu malben' sur lian nomon! — miksis al mi, eri sango febranta de l' ingveno, seksardon virĉevalan kun am' reganta homon. |