|
La domoj kastelaj plej fortaj kaj belaj, urboj iam disfalos, saneco, feliĉo, trezoro kaj riĉo je nenio egalos, per tempo primoloj, lilioj, violoj, rozoj velke ekpalos. Potenco, honesto, kaj reĝa majesto post temppaso pereas, la monton je polvo, la polvon je monto longa tempo transkreas; honoro plej bela, beleco anĝela tempkruelon obeas. Dispolvos montaro, sekiĝos la maro, ĉio — nur efemero. Nigriĝos ĉielo, perdiĝos sunhelo, kadukiĝos la tero. Sur mamortabulo viŝiĝos gravuro, ĉio iĝos polvero. Malmolo moliĝas, envio foriĝas, la malam' disnebulas, ĉar ĉie, en ĉio, la mano de Dio ŝanĝon, finon regulas. Nur en mi la amo, infera ĉi flamo, ne ĉesas, brule brulas. Senŝanĝon, senfinon, senĉeson, senlimon de la amo mi plendas, trankvilon per mia amata Julia mi mirakle atendas, ĉi versojn suferajn, samkiel ceterajn mi dediĉe al-alsendas. |